Accesso Utente

La fame

- Mingù, Minguccié, a mamma, ti vuò alizà; patit’ ea già pronto; e mo’ chi lu sente si fa’ tardi!

Mingucciello, dudici-tridicianni, rurmeva di santa ragione quannu la mamma lu chiamava. Finalmente si fece na stinnicchiata, s’ assittavu ‘ncopp’ a lu lietto a lu suonu di li ppampini di lu matarazzo e riss’ a la mamma:

- Ohi ma’, ma a che ora m’ à svigliatu? Nun e’ ancora fattu iuornu!

- Bellu mio à ragione, ma oggi ata fa’ tanta via! L’Aspirinia nun ea vicinu casita e ata parte priestu.

- Priestu sì, ma no di notte. La notte Gesù Cristu l’é fatta pi dormi!

Mentre ricev’ accussì feci abbiré ca si ivu a lavà e s’ascigavu l’uocchi prima di si ‘nfonne. Li scazzilli li rumaniernu tal’ e quale. La mamma li rivi na cammisa e Mingucciellu si lamintavu:

- Ma’, ancora cu ssà sciabblacchera ti ni vieni? Ti l’aggiu rittu ca ssà pezza nu’ mi la vogliu mette cchiù. Ea troppu strazzata e arripizzata!

- Sini, core di mamma. Lu sacciu ma mo’ ara i’ for’ e questa pare na cammisa pi fatià.

Mingucciellu si vistivi e circavu a la mamma che mposta l’eva priparato.

- Nun c’ eia niente, bellu di la mamma soia! C’ea rimastu quiru tuozzo di pane ca nun ti finisti ieri sera. Ti lu può piglià.

- Ohi ma’, iu ieri sera lu lassai ca eva troppu tuostu, e tu mi lu vuò fa mangià stammatina? E po’ cu che l’accumpagno?

- Sa’ che vuò fa’, Minguccié: ieri sera iett’ a piglià l’uoglio di ricino pi fratitu picculo, pigliatinni nu cucchiariello e mittacillo ‘ncoppa. S’incinirisci e nun ti mangi sulu pane!

Mingucciello eva nu buonu uaglione, ubbiriente, pacinziusu, ma lu pan’ cu l’uogliu di ricino quera matina propriu nun si lu puteva mangià e ci lu diss’ a la mamma:

- Ma’, si stongu qua, tu lu ssà, mi lu mangiu, quannu nun c’ea niente; ma oggi no! Ama camminà e nun pozzu mica ì cacannu pi ‘mmiezz’a la via!

- Che spurcaccione ca sì! Iu ti l’evu rittu sulu picché ieri sera ron Luiciu, lu farmacista, lu feci fris>cu fris>cu! Che t’aggia rici, ‘nfunnul’ a l’acqua! Po’ mangi quann’ arrivi a la massaria!

Comi Dio volisi Mingucciellu si mittivi lu zainu cu li fierri ‘ncuollo e, ‘nzieme a lu padre ca purtava li forme e a Utinu, lu riscibulu, ca purtava lu bancariello, si pripararnu a parte. La mamma s’avvicinavu a Mingucciello ca li vuleva rà l’utim’ istruziuni:

- Mi raccumando nun fa’ ‘ncazzà a patito... e fallu mangià c’ adda fatià.

Mingucciello nu la sinteva proprio. Si steva pulizzannu lu nasu. La mamma li rivi na s>coppula ricennu:

- E lieviti ssì dete da rint’ a lu nasu... Che s>chifo, stai sul ‘a sfinnilià.

Padre, figliu e riscipulu si mittiernu ‘ncammino di notte. Evina i’ a l’Aspirinia p’accunzà li scarpe di la gente ca fatiava llà. Quera gente vineva ncopp’ Ariano sul’ una o roi vote a l’annu; e perciò lu scarparu iev’ a dumicilio. E certi vote rumaneva puru na sittimana senz’ arritirarsi. Andò accunzava li scarpe, llà mangiava. Quiru iuornu stiernu andù Giuvannu lu Sciarpu e, quannu si feci mizziuornu, si mittiernu a tavula. Arrivavu na bella spasella di baccalà scallato cunzatu cu l’uoglio, l’agliu e lu putrisinu. Come Catarina, la mugliera di lu Sciarpu, pusavu lu piattu mmiezz’a la tavula, accussi lu scarparu cu na furchetta bluccavu quattu piezzi di baccalà, unu ncopp’a natu. Li dui uagliuni ca purtav’ appriessu e ca l’aiutavun’ a fatià, lu figliu e lu riscibulo, tinevunu na fam’ arritrata ca si fussiru mangiatu nu vietiell’ appiruno ogni ghiurnu. Lu scarparu, ca li canusceva bbuonu, si purtava sempe pirciò roi furchette. Cu una tineva bluccata la parti soia e cu l’ata mangiava. Si nun faceva accussì avessi rimastu sempi riuno picché li uagliuni mangiavunu cu la vilucità di li lampi.

 

tratto da  "Culore d’antico  Cunti e fattarielli arianisi (2)" di Gaetano Grasso | Edizioni La Ginestra - 1997